Τελικά η πίστη σώζει από τον καρκίνο;
Ο Χριστός ουδέποτε υποσχέθηκε, ποτέ δεν δεσμεύθηκε ότι θα σώσει τα δικά του παιδιά και θα τους προσφέρει απόλυτη υγεία, ευημερία και ευτυχία. Όσοι το πιστεύουν αυτό, μάλλον δεν έχουν διαβάσει ή δεν έχουν κατανοήσει καλά την Αγία Γραφή. Ωστόσο υποσχέθηκε παρηγοριά, στήριγμα, ανακούφιση, σε όσους έχουν βαθιά πίστη, που άλλωστε το είπε ξεκάθαρα «Η πίστη σου σε έσωσε».
Στην ουσία ήθελε να πει ότι δεν σώζει Εκείνος άμεσα, αλλά η πίστη για Εκείνον είναι που παρηγορεί και βοηθά να αντέχουμε τις αντιξοότητες της ζωής. Δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι οι ασθενείς που πιστεύουν στον Χριστό ζουν περισσότερο ή έχουν ταχύτερη θεραπεία από εκείνους που δεν το κάνουν.
Ενώ η Θρησκεία και η πνευματικότητα μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συνολική ευημερία ενός ατόμου, ο αντίκτυπος τέτοιων πεποιθήσεων στη σωματική υγεία και την ανάρρωση από ασθένεια είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί. Πολλοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα της υγείας ενός ατόμου, όπως η γενετική, οι επιλογές τρόπου ζωής, η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και η σοβαρότητα της ασθένειας.
Είναι πάντα σημαντικό για τους ασθενείς να έχουν πρόσβαση στην καλύτερη διαθέσιμη ιατρική περίθαλψη και θεραπεία, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης θα πρέπει να σέβονται και να υποστηρίζουν τις πεποιθήσεις των ασθενών τους, παρέχοντας παράλληλα τεκμηριωμένη ιατρική περίθαλψη.
Ωστόσο υπάρχει μια αξιόλογη έρευνα σχετικά με το ρόλο της θρησκείας και της πνευματικότητας στη θεραπεία του καρκίνου. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Psychosocial Oncology διαπίστωσε ότι οι ασθενείς με καρκίνο που ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα πνευματικής ευεξίας, είχαν καλύτερη ψυχική υγεία και ποιότητα ζωής και ήταν πιο πιθανό να τηρήσουν θεραπευτικά σχήματα καρκίνου.
Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Clinical Oncology διαπίστωσε ότι οι ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο που έλαβαν πνευματική υποστήριξη είχαν καλύτερη πνευματική ευεξία, λιγότερο άγχος και λιγότερη κατάθλιψη από εκείνους που δεν έλαβαν τέτοια υποστήριξη.
Η έρευνα “My doctor says the cancer is worse, but I believe in miracles”, (Ο γιατρός μου λέει ότι ο καρκίνος είναι χειρότερος, αλλά εγώ πιστεύω στα θαύματα) δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Cancer.
Οι ερευνητές καταγράφουν την αντίδραση και την αποδοχή από τους ασθενείς, της διάγνωσης του προχωρημένου ή του τελικού σταδίου καρκίνου και των δυνητικών θεραπειών, σε συνάρτηση με τη θρησκευτική πίστη των ασθενών για ένα θαύμα που θα τους απαλλάξει από τη νόσο.
Συχνά, υπάρχει η άποψη ότι, εφόσον ο ασθενής νιώθει ανακούφιση από την προσμονή ενός θαύματος ίασης, δεν έχει σημασία αν αντιλαμβάνεται την πραγματική κατάσταση της υγείας του, όταν διαγιγνώσκεται σε τελικό και μη αναστρέψιμο στάδιο της νόσου.
Στην έρευνα συμμετείχαν 158 ασθενείς, άνω των 21 ετών, με καλή πνευματική υγεία και διαύγεια, από διάφορα ογκολογικά κέντρα των ΗΠΑ. Το 85% ήταν λευκοί και το 66% γυναίκες, το 32% είχε καρκίνο του πνεύμονα, το 27% του γαστρεντερικού και οι υπόλοιποι διάφορες μορφές καρκίνου.
Όλοι οι ασθενείς που επιλέχθηκαν είχαν ολοκληρώσει έναν ή περισσότερους κύκλους χημειοθεραπείας και μετά τον πλήρη προβλεπόμενο έλεγχο, βρέθηκε ότι είχαν προσδόκιμο επιβίωσης <6 μηνών.
Με ειδικό ερωτηματολόγιο αξιολογήθηκε ο βαθμός και η έκταση που αντιλαμβανόταν οι ασθενείς την ιατρική ενημέρωση, τόσο σχετικά με την σοβαρότητα της κατάσταση στην οποία βρίσκεται η υγεία τους, όσο και τη δυνατότητα ή όχι θεραπευτικής ή παρηγορητικής αγωγής.
Επίσης, οι ασθενείς που συμμετείχαν κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση: «Πόσο πιστεύεις ότι ο Θεός θα σε απαλλάξει από τον καρκίνο;»
- Το 78% των ασθενών ανέφερε κάποιου βαθμού πίστη σε θαύματα ίασης
- Το 22% των ασθενών δεν πίστευε καθόλου σε κάποιο θαύμα
- Η μεγάλη ή υπερβολική πίστη σε κάποιο θαύμα ίασης ακολουθούνταν από το μεγαλύτερο ποσοστό άρνησης της τελικής διάγνωσης ή και της αντίστοιχης θεραπευτικής ή παρηγορητικής αγωγής.
- Η ένταση της πίστης σε κάποιο θαύμα ίασης επιδρούσε στην αποδοχή της διάγνωσης του καρκίνου τελικού σταδίου ή πολύ προχωρημένου στην κατανόηση της δυνατότητας θεραπείας ή την διακοπή οποιασδήποτε θεραπείας στην απόφαση για επιλογή παρηγορητικής θεραπείας, πχ για ύφεση του πόνου ή των συμπτωμάτων
- Η αντιμετώπιση των ασθενών με προχωρημένο καρκίνο είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί την αποδοχή της κατάστασης της υγείας τους και την συγκατάθεσή τους. Ο βαθμός αποδοχής της πραγματικής κατάστασης της υγείας τους, σύμφωνα με την έρευνα, επηρεάζεται έντονα, από την ένταση της πίστης και της προσμονής ενός θαύματος που θα τους απαλλάξει από τον καρκίνο.
- Επειδή, η πίστη, η προσδοκία, η ελπίδα αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση του καθενός, ειδικά των ασθενών που αντλούν δύναμη ή παρηγοριά σε κατάσταση απόγνωσης, θα πρέπει να διαφοροποιείται και ο τρόπος προσέγγισης αυτών των ασθενών.
Οι προστάτες των καρκινοπαθών
Στις 5 Δεκεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος που στηρίζει τον αγώνα των ανθρώπων που δοκιμάζονται από τον καρκίνο, γι’ αυτό και το ογκολογικό νοσοκομείο φέρει το όνομά Του. Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας. Από μικρός μπήκε στο μοναστήρι των Φλαβιανών.
Άγιος Παρθένιος - ο Άγιος προστάτης των καρκινοπαθών
Ο Όσιος Παρθένιος έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου. Καταγόταν από Κωμόπολη της Βιθυνίας και ήταν γιος του Διακόνου Χριστοφόρου. Από τον πατέρα Του διδάχθηκε την αγάπη προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους. Επισκεπτόταν τους θλιμμένους και τους αρρώστους και τους παρηγορούσε με τον εμπνευσμένο λόγο Του και με τα έργα της φιλανθρωπίας Του.
Ο Όσιος Παρθένιος θεωρείται προστάτης των καρκινοπαθών, επειδή θεράπευσε και θεραπεύει πολλούς καρκινοπαθείς. Όταν έφυγε από την ζωή, η πλειονότητα του ποιμνίου Του, ήταν ευσεβείς Χριστιανοί, ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Άγιος Εφραίμ, ο Μεγαλομάρτυρας και θαυματουργός
Ο Άγιος Εφραίμ γιορτάζεται δύο φορές το χρόνο, στις 3 Ιανουαρίου η εύρεση των τιμίων λειψάνων Του, και στις 5 Μαΐου το μαρτυρικό Του τέλος. Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας το έτος 1384 στις 14 Σεπτεμβρίου, εορτή της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού με το κοσμικό όνομα Κωνσταντίνος Μόρφης. Είναι αναρίθμητες οι μαρτυρίες για τις εμφανίσεις και τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ που προστατεύει μεταξύ άλλων και τους καρκινοπαθείς.
Η Αγία Αγάθη, η προστάτης των παθήσεων του μαστού
Η Αγία Αγάθη, έζησε κατά τον 3ο αιώνα, όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Δέκιος και έπαρχος της γενέτειράς της νήσου Σικελίας, ο Κουϊντιανός. Η Αγάθη ήταν μόλις 15 ετών όταν ακούστηκε ότι ξέσπασε ο διωγμός κατά των Χριστιανών. Η μικρή κοπέλα δεν δείλιασε στο άκουσμα της είδησης. Οπλισμένη με την ακράδαντη πίστη της στον Ιησού Χριστό έσπευσε να στερεώσει στην πίστη και να νουθετήσει τους Χριστιανούς του νησιού, τονίζοντας την αξία της αιώνιας ζωής.
Η δραστηριότητά Της αυτή δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ασυγκίνητο τον έπαρχο Κουϊντιανό ο οποίος, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά Της. Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πράξει τίποτε, έστειλε απόσπασμα να τη συλλάβει και να την οδηγήσει ενώπιόν του, στην πόλη της Κατάνης.
Επειδή η Αγάθη κατάλαβε ότι το μαρτυρικό Της τέλος πλησίαζε προσευχόταν με ιδιαίτερη πίστη στον Θεό ζητώντας υπομονή και καρτερία σε ό,τι επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Τότε το ρόλο του μεσολαβητή με τον διάβολο ανέλαβε η φημισμένη για την αμαρτωλή ζωή Αφροδισία με τις κόρες της σπεύδοντας να πείσει τη νεαρή μάρτυρα να ξεστρατίσει από τον δρόμο της ενάρετης ζωής.
Προσπαθούσε λοιπόν να ξυπνήσει μέσα της την γυναικεία φιλαρέσκεια. Η Αγάθη αντιστεκόταν. Αγανακτισμένες οι γυναίκες έδωσαν αναφορά για τα πεπραγμένα τους στον Κουϊντιανό ο οποίος εξοργισμένος κάλεσε την Αγάθη σε απολογία. Όταν παραστάθηκε μπροστά του εκείνος θαμπώθηκε από την ομορφιά Της και σκέφτηκε να την κάνει γυναίκα του∙ έπρεπε όμως να ακολουθήσει την δική του πίστη (δωδεκάθεο) ξεκινώντας από τον εκφοβισμό της κατά την ανάκριση….
Στις φοβερές απειλές και τις προσβολές του, η Αφάθη παρέμενε ακλόνητη. Αδύναμη και εξαντλημένη από τα βασανιστήρια την έριξαν στην φυλακή όπου η Αγία επιδόθηκε σε προσευχή.
Η εντολή του Κουϊντιανού ήταν αποτρόπαια: Αφού την γυμνώσουν, να ξεριζώσουν οι δήμιοι με την πυράγρα (πυρωμένη σιδερένια τανάλια) τον ένα μαστό της (κατ’ άλλους βιογράφους και τους δύο). Προσπαθούσε έτσι να ρεζιλέψει την παρθένο με την έκθεση σε δημόσια θέα του γυμνού σώματός Της και ακολούθως να την πονέσει σωματικά και ψυχικά.
Το αμείωτο θάρρος Της και η ακλόνητη συμπεριφορά Της εξόργισαν τον Κουϊντιανό, ο οποίος αμέσως μετά έδωσε εντολή να την κλείσουν στην φυλακή μαζί με τους ειδεχθέστερους εγκληματίες βαρυποινίτες.
Προσευχόμενη η Αγία προσπαθούσε να ηρεμήσει από τους πόνους του μαρτυρίου Της όταν ξαφνικά το κελί της φυλακής γέμισε από ουράνιο φως. Τότε αντίκρυσε ένα παιδί που κρατούσε λαμπάδα αναμμένη που φώτιζε όλο τον χώρο. Πίσω του ακολουθούσε ένας ηλικιωμένος κρατώντας ένα κιβώτιο με πολλά φάρμακα. Όταν όμως Της ζήτησε να του δείξει τις πληγές Της, εκείνη αρνήθηκε τη βοήθειά του.
Ο γέροντας αναγκάστηκε να της αποκαλύψει την ταυτότητα και την αποστολή του: ήταν ο Απόστολος Πέτρος συνοδευόμενος από Άγγελο και εστάλη κατ’εντολήν του Ιησού Χριστού για να τη θεραπεύσει και να την ενισχύσει στον αγώνα της για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Αμέσως εξαφανίστηκε ενώ η Παρθένος διεπίστωσε ότι θεραπεύτηκαν οι πληγές Της και αποκαταστάθηκαν οι μαστοί Της. Όχι μόνον αυτά αλλά και τα δεσμά Της λύθηκαν.
Μετά από τέσσερις ημέρες, ο Κουϊντιανός την κάλεσε ξανά σε απολογία στο μικρό αμφιθέατρο της πόλης. Ο έπαρχος την θαύμασε σαν την είδε θεραπευμένη θεωρώντας ότι Την βοήθησαν οι Ολύμπιοι θεοί. Η κοπέλα όμως δεν δίστασε να αποκαλύψει ενώπιον όλων τον Ιησού Χριστό ως θεράποντά Της. Η επιμονή Της στην ομολογία εξόργισε τον έπαρχο που διέταξε επί τόπου να ανάψουν κάρβουνα και να ρίξουν σ’αυτά σπασμένα κεραμίδια και αφού πυρακτωθούν καλά να σύρουν πάνω τους τη μάρτυρα η οποία υπέμενε αγόγγυστα και αυτό το μαρτύριο.
Ξαφνικά έγινε μέγας σεισμός ενώ από το ηφαίστειο της Αίτνας άρχισε να βγαίνει φωτιά, πυρωμένες πέτρες και λάβα. Όλοι θεώρησαν το γεγονός σαν παρέμβαση της θείας δίκης για την άδικη μεταχείριση της παρθένου και κλαίγοντας ικέτευαν τον έπαρχο να σταματήσει τα βασανιστήρια της κοπέλας. Εκείνος σκεπτόμενος την πιθανή εξέγερση του λαού διέταξε να φυλακίσουν και πάλι την Αγάθη. Αποκαμωμένη από τα φρικτά μαρτύρια, με όση δύναμη είχε, ύψωσε τα χέρια Της στον ουρανό και πρόφερε την τελευταία Της προσευχή. Στη συνέχεια παρέδωσε το πνεύμα Της στον Κύριο (5 Φεβρουαρίου 251).
Πολλοί Άγιοι έχουν το προσωνύμιο Άγιοι Ανάργυροι, πολύ απλά επειδή πολλοί Άγιοι είχαν σπουδάσει Ιατρική και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε όλους όσοι την είχαν ανάγκη, αφιλοκερδώς, προσφέροντας και από τα δικά τους χρήματα και όχι μόνο σε Χριστιανούς. Οι δύο πιο γνωστές δυάδες Αγίων-ιατρών είναι τα αδέλφια Κοσμάς και Δαμιανός. Η Εκκλησία μας γιορτάζει τους Κοσμά και Δαμιανό, τους μεν Ρωμαίους την 1 Ιουλίου, τους δε Κοσμά και Δαμιανό τους Ασιάτες την 1η Νοεμβρίου.
Οι Άγιοι Ανάργυροι, οι Ρωμαίοι, αδέλφια, γνωστοί σε όλη τη Ρώμη για τη φιλανθρωπία Τους και την ανιδιοτελή προσφορά Τους προς φτωχούς και πλούσιους. Δολοφονήθηκαν από ομότεχνούς Τους από φθόνο. Οι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ασιάτες έζησαν διδάσκοντας το λόγο του Θεού και προσφέροντας τις ιατρικές τους συμβουλές. Θεωρούνται και αυτοί προστάτες των καρκινοπαθών.
Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη
Ο Άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1410 μ.Χ., ως Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης. Υπηρέτησε στο βυζαντινό στρατό φτάνοντας σε υψηλές βαθμίδες ιεραρχίας. Στα 35 του χρόνια συνάντησε έναν ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος Τον οδήγησε στο λόγο του Θεού και στην ασκητική ζωή. Έγινε Μοναχός, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και τιμήθηκε με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου.
Λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε στη Μακεδονία όπου και μόνασε, με τον Άγιο Νικόλαο ως υποτακτικό Του. Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών τον οδήγησαν στη Μυτιλήνη, όπου έγινε Ηγούμενος της μονής του Γενεσίου της Θεοτόκου. Το 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων και πέθανε μαρτυρικά. Προστατεύει και αυτός τους καρκινοπαθείς.
Ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας θεραπεύει έναν ολόκληρο θάλαμο καρκινοπαθών!
Η μητέρα μιας κοπέλας είχε καρκίνο και βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήταν σ’ ένα δωμάτιο μαζί με τους άλλους ασθενείς και περίμενε την εγχείρηση. Πολύ σπάνια άνθρωπος έβγαινε ζωντανός απ’ αυτό το δωμάτιο. Μαζί με μια φίλη της, η κοπέλα πήγε στον πατέρα Σεραφείμ [1866-1949] για να του πει τον πόνο της. Αλλά στην πόρτα, στο σπίτι του Γέροντα στην Βίριτσα [μικρή πόλη της Ρωσίας], ήταν κολλημένο το χαρτί που έλεγε· «Ο Γέροντας δεν δέχεται επισκέπτες». Η κοπέλα δεν ήξερε τι να κάνει και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά βγήκε η βοηθός του Γέροντα και της είπε·
– Ο Γέροντας με έστειλε. Έχετε μεγάλο πόνο. Γράψτε το πρόβλημά σας σε χαρτάκι.
Το όνομα της ασθενούς ο πατήρ Σεραφείμ έγραψε στο τετράδιό Του όπου συνήθως έγραφε τα ονόματα για μνημόνευση και στην κοπέλα είπε·
– Να προσεύχεσαι. Η μητέρα σου θα επιστρέψει.
Μετά η μοναχή έδωσε στην κοπέλα ένα πρόσφορο από τον Γέροντα και της είπε ότι ο πατήρ Σεραφείμ θέλει να το μοιράσει σε όλους που είναι στο νοσοκομείο στο ίδιο δωμάτιο μαζί με την μητέρα της.
Όταν η κοπέλα έκανε αυτό που είχε προστάξει ο Γέροντας, συνέβη το εξής: Έγιναν ξανά εξετάσεις και οι γιατροί δεν βρήκαν σε κανέναν απ’ αυτούς που ήταν σ’ αυτό τα δωμάτιο κύτταρα καρκίνου. Ήταν πραγματικά ένα θαύμα. Όλοι που έφαγαν από τον «άρτο της ζωής», που τους έστειλε ο Γέροντας, γύρισαν στα σπίτια τους υγιείς.
Η μητέρα αυτής της κοπέλας έζησε μετά πολλά χρόνια και πέθανε στην ηλικία 83 ετών (Από το βιβλίο “Σεραφείμ της Βίριτσα, Ο νεοφανής άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας” των εκδόσεων “Ορθόδοξος Κυψέλη”).
